Van kandidaat-raadslid Eric Roels.
In de media is de laatste tijd veel aandacht voor de misstanden in de zorg. Het is pijnlijk om te ontdekken dat mensen die afhankelijk zijn van hulp, vaak niet krijgen wat ze écht nodig hebben. Bij ingewikkelde problemen, waarbij meestal meerdere gezinsleden betrokken zijn, is er onvoldoende ruimte om écht naar mensen te luisteren. Terwijl het kunnen en durven vertellen over problemen juist zo moeilijk is deze mensen. De zorg schiet tekort en dat moet veranderen. In dit pamflet geven we daarvan twee voorbeelden. Als Lokaal Tilburg vinden we dat we als gemeente een verantwoordelijkheid hebben bij het vinden van een oplossing. Er moet op korte termijn wat gebeuren, en dat moeten we samen met de betrokken instellingen en hulpverleners doen.
“Het traject duurde echt heel erg lang. Een snellere definitieve huisvesting en passende hulpverlening was achteraf veel effectiever geweest, en had veel problemen wellicht kunnen voorkomen.”
In een gezin wordt de vrouw lange tijd fysiek en mentaal zwaar mishandeld door haar man. Uiteindelijk neemt ze de moeilijke beslissing om te scheiden. Steun van haar familie krijgt ze niet, omdat zij niet achter de scheiding staan. Het echtpaar heeft 3 kinderen: 2 jongens en 1 meisje. Vooral de oudste zoon heeft veel last van de traumatische gebeurtenissen thuis en wordt daarom therapeutisch behandeld. De vrouw komt met haar kinderen via de politie en Veilig Thuis bij Sterk Huis terecht. Daar is gelukkig nog een unit beschikbaar. De periode dat ze daar zitten, duurt echter enorm lang en de problemen met de zoon worden groter en groter. Moeder en kinderen hebben nu eindelijk een doorstroomwoning gekregen, maar zijn nu nog op zoek naar definitieve huisvesting. Zowel de moeder als de oudste zoon worden voor verschillende stoornissen behandeld. Hopelijk komt er snel definitieve huisvesting, zodat het gezin eindelijk een nieuw leven kan opbouwen.
“We vinden het verschrikkelijk wat er is gebeurd. Er zijn vanaf het begin af aan nooit échte oplossingen geboden en we zijn van het kastje naar de muur gestuurd. Het is in de praktijk echt heel erg moeilijk om de juiste zorg te krijgen”.
Een stel pleegouders neemt een jongen in hun gezin op en komt er na verloop van tijd achter dat er van alles aan de hand is. De jongen is nauwelijks te handhaven en de pleegouders hebben het steeds zwaarder. Dankzij therapie komt er gelukkig meer rust. Dat duurt echter tot het moment dat hij van de basisschool naar het voortgezet onderwijs gaat. Want dan krijgt hij een flinke terugval. Hij wordt in het speciaal onderwijs geplaatst, maar ook daar ontstaan problemen. De jongen is opstandig, wil niet meer praten en krijgt epileptische aanvallen. Er volgt een rollercoaster van zorg. Hij wordt bij verschillende instanties geplaatst en behandeld, mag tussentijds naar huis, maar niets helpt. De jongen heeft veel trauma’s uit zijn vroege jeugd, veroorzaakt pijn en verwondingen, en wordt uiteindelijk suïcidaal. De pleegouders zijn wanhopig. Ze worden geconfronteerd met wachttijden van meer dan 8 weken. Uiteindelijk ligt er een rechtelijke machtiging, die zorgt voor een spoedopname in een gesloten inrichting. Ondanks alles hopen de pleegouders dat de jongen – waar ze enorm veel om zijn gaan geven – uiteindelijk weer thuis komt.